Πρώτες σκέψεις για τα γενικά κριτήρια αξιολόγησης των σχολικών μονάδων

Tο σχέδιο νόμου του Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. με τίτλο «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση», μεταξύ άλλων καθορίζει και τα γενικά κριτήρια αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.

Ως πρώτο κριτήριο αναφέρονται -και σωστά- τα μαθησιακά αποτελέσματα, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ο τρόπος που αυτά θα μετρηθούν.

Ως δεύτερο κριτήριο, «η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα του διδακτικού και γενικότερα του εκπαιδευτικού έργου, όπως τεκμηριώνεται, ιδίως, από την αξιολόγηση από τους μαθητές και τα πρόσωπα που ασκούν τη γονική τους μέριμνα».

Η ποιότητα και η αποτελεσματικότητα όμως του διδακτικού και γενικότερα του εκπαιδευτικού έργου δεν μπορεί να τεκμηριώνεται από την αξιολόγησή του από μαθητές και γονείς, γιατί απλά δεν είναι γνώστες του αντικειμένου. Είναι προφανές ότι απαιτείται γνώση των αναλυτικών προγραμμάτων καθώς και γνώσεις παιδαγωγικής, διδακτικής μεθοδολογίας, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, τις οποίες οι παραπάνω δεν κατέχουν. Θα έλεγα δε, ότι η αξιολόγηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού έργου ακόμα και από ειδικούς εμπεριέχει ένα ποσοστό υποκειμενικότητας.

Σαφώς και η συνεργασία σχολείου οικογένειας θα πρέπει να είναι στενή και αποτελεί στόχο του σύγχρονου σχολείου. Όμως αυτό πρέπει να γίνεται με σαφείς κανόνες και διακριτά όρια. Διαφορετικά τα σχολεία θα καταντήσουν όμηροι μαθητών και γονέων.

Ως τρίτο κριτήριο αναφέρεται η καταλληλότητα των προσόντων του διδακτικού προσωπικού. Δηλαδή, το πτυχίο του εκπαιδευτικού δεν αρκεί πλέον;

Τελευταίο κριτήριο αναφέρεται η ανταπόκριση των σχολικών μονάδων και των λοιπών υπηρεσιών στο στρατηγικό στόχο για τη μείωση της μαθητικής διαρροής, καθώς και στην αντιμετώπιση φαινομένων ρατσισμού, εκφοβισμού και βίας. Είναι όμως δυνατόν προβλήματα που δημιουργούν οι γενικότερες πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα να "χρεώνονται" στους εκπαιδευτικούς και τις σχολικές μονάδες και μάλιστα χωρίς καμιά υποστήριξη;