ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

"Tο σημερινό σχολείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας δοκιμαστικός σωλήνας όπου οι μαθητές οδηγούνται να μαθαίνουν σκόρπιες και ασύνδετες πληροφορίες με ανορθόδοξους αναγκαστικά τρόπους, ώστε να μπουν στην παραγωγή περιστασιακά και εφήμερα, χωρίς να μπορούν να καταχτήσουν τη γενική μόρφωση και παιδεία, εφόδια εν δυνάμει ανατρεπτικού και απελευθερωτικού χαρακτήρα.
Το σχολείο σήμερα έχει σταματήσει να είναι σχολείο των κύριων φορέων του, δηλ. εκπαιδευτικών-μαθητών, το οποίο θα υπόκειται στο δημοκρατικό έλεγχο της κοινωνίας. Έτσι οι μαθητές αντί να αγαπούν το σχολείο, το απεχθάνονται και ως εκπαιδευτικοί, πέρα από τις ευθύνες του συστήματος, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Έτσι, αντί να σηκώνουμε γενικώς τις σημαίες της αντίστασης χωρίς πολλές φορές περιεχόμενο θα ήταν καλύτερα για το σχολείο, την κοινωνία αλλά και εμάς τους ίδιους, να ασχοληθούμε περισσότερο μ’ αυτό. Το σχολείο πρέπει να αποκατασταθεί ως ενότητα δασκάλων-μαθητών-κοινωνίας, κάτω από το άγρυπνο μάτι της ίδιας της κοινωνίας, ώστε η λειτουργία του να είναι τέτοια, που το σύνολο των μαθητών όταν το τελειώνουν να είναι ικανοί όχι μόνο για τα ΑΕΙ, αλλά και να αντιμετωπίσουν τις σύγχρονες απαιτήσεις και προκλήσεις της ζωής με διεκδικητική - αγωνιστική στάση και φρόνημα γι’ αυτήν.
Το πρόβλημα του εκπαιδευτικού κινήματος σήμερα είναι ότι το ίδιο δεν μιλά για το ΣΧΟΛΕΙΟ. Δεν μιλά για το πρόγραμμα και τη μορφή ενός αυριανού μορφωτικού σχολείου που θα αντικαταστήσει το σημερινό με τα χαρακτηριστικά της ενότητας που αναφέρθηκε παραπάνω. Τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, ακόμη και της αριστεράς (εντός και εκτός των τειχών) περιστασιακά (κύρια πριν από κινητοποιήσεις), αποσπασματικά και επιφανειακά ασχολούνται με το μείζον αυτό ζήτημα.
Μόνο αν αγωνιστούμε για την αποκατάσταση αυτής της διαρρηγμένης ενότητας μαθητών-εκπαιδευτικών-κοινωνίας και διεκδικήσουμε το σχολείο της μόρφωσης για όλα τα παιδιά του λαού, τότε θα αντλούμε το δικαίωμα από την κοινωνία να διεκδικούμε αιτήματα που αφορούν το μισθό μας, την ασφάλιση, τη σύνταξη, τις εργασιακές σχέσεις, την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο, κ.ά. Αν δεν το έχουμε αυτό ως προμετωπίδα των αιτημάτων μας τότε η κοινωνία θα αξιολογεί το σχολείο ως κοινωνικά άχρηστο και τους εκπαιδευτικούς ως προνομιούχους, αργόσχολους και αργόμισθους. Έτσι οι όποιες διεκδικήσεις, οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες μας θα αντιμετωπίζονται με αδιαφορία, καχυποψία και εχθρότητα από την κοινωνία, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι πλήττονται από την ακρίβεια, την ανεργία, την ανασφάλιστη και χαμηλόμισθη εργασία.
Θεωρούμε λοιπόν αδιανόητο τη συνέχιση όχι μόνο της ίδιας στρατηγικής και τακτικής στην προετοιμασία, εξαγγελία και διάρκεια της όποιας αγωνιστικής και απεργιακής μελλοντικής κινητοποίησης, αλλά και στη διατύπωση και διαβάθμιση των αιτημάτων μας. Αυτά τα αιτήματα σχολείου δεν μπορούν να μην είναι σε άρρηκτη σχέση με το μορφωτικό σχολείο ως ενότητα που αναφέρθηκε και που η κοινωνία αναζητά. Πολύτιμη πείρα μπορούν να αντλήσουν οι εκπαιδευτικοί από τη μεγάλη απεργία των δασκάλων, σε σχέση με την ενεργή συμπαράσταση μεγάλου μέρους των γονέων και της κοινωνίας, οι οποίοι διέβλεπαν στην κινητοποίηση των δασκάλων, πέραν των άλλων, και την αλλαγή του προσανατολισμού του σχολείου."

Πασσάς Βαγγέλης, μέλος της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Α/θμιας Εκπ/σης Πάτρας και αντιπρόσωπος στη Γ.Σ. της ΔΟΕ
Παπαπαναγιώτου Παναγιώτης, μέλος της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης Β/θμιας Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας
Απόσπασμα από το άρθρο τους στο alfavita.gr με τίτλο:" ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ"