Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

"Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτα σε κανέναν. Οι αγώνες μου... αποτελούν μια παρακαταθήκη".
"Δε θέλω επικήδειους. Μόνο λίγα λουλούδια θα "ζήταγα" από τους συμμαθητές του Δημοτικού που μαζί μεγαλώσαμε τρεις τρεις στα θρανία".
"Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούστηκα. Ήμουν τυχερός. Σας χαιρετώ."!
Είνα αποσπάσματα από τη διαθήκη του δημοσιογράφου Γιάννη Διακογιάννη, της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ", που διάβασε πάνω από το μνήμα του πριν από λίγες μέρες η συνάδελφός του Ντόρα Νταϊλιάνα.
Ζήτησε η κηδεία του να είναι πολιτική, κάνοντας τους περισότερους από αυτούς που παραβρέθηκαν να συμμετάσχουν για πρώτη και τελευταία φορά ίσως σε τέτοια νεκρώσιμη τελετή.
Αντικατέστησε τις ψαλμωδίες με τη μουσική του Τομάζο Αλμπινόμι.
Φρόντισε επίσης με τη διαθήκη του να προφυλαχτεί και από τους επικήδειους των μεγάλων και κούφιων επαίνων.
Σε μια εποχή που στη δημοσιογραφία των παραθύρων κυριαρχούν αυτοί που μιλάνε για όλα μην έχοντας να πουν απολύτως τίποτα, ένας έντιμος και σεμνός δημοσιογράφος που διάβαζα μόνο τα άρθρα του αλλά αισθανόμουν ότι τον γνώριζα καλά, έφυγε αφήνοντας τεράστιο κενό, όπως πριν λίγα χρόνια ο Βασίλης Ραφαηλίδης και ο Λυκούργος Κομίνης.