Κολοσσαίο

ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟΣ ο τρόπος με τον οποίο κάποια από τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τώρα που ξέσπασε ο εμφύλιος, ηθικολογούν αναδρομικά, σέρνοντας το φαιδρό τους μοιρολόι από κανάλι σε κανάλι. Μετά την ήττα ανακάλυψαν ξαφνικά την οδυνηρή αλήθεια που πάντα γνώριζαν για το κίνημά τους. Αν τη γνώριζαν όμως γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να τη σφυρίξουν και στον αρχηγό τους τρία χρόνια τώρα; Όσο τους ήταν χρήσιμος έπιναν νερό στ΄ όνομά του, γιατί το όνομα ήταν όντως βολικό και μπορούσε ακόμη να συγκινήσει τα πλήθη στο Κολοσσαίο. Σήμερα βιάζονται να τον ξεφορτωθούν λες και είναι αυτός ο μοναδικός υπαίτιος της συντριβής. Τα περίφημα «συλλογικά όργανα» όμως τι μουσική έπαιζαν όλους αυτούς τους μήνες; Τo hard rock είναι άραγε επινόηση άλλης μπάντας; Το ζήτημα για τους «αγωνιστές της ενότητας της παράταξης» είναι φυσικά να ανακτήσουν τα προνόμιά τους, ώστε να μπορούν να στοχάζονται ανέμελα τα προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας πίνοντας το εσπρεσάκι τους στο Da Capo. Ο προδότης, όπως λέει και ο μέγας Άγγλος σατιρικός Τσέστερτον, είναι πάντα ένας πρώην φίλος, αλλιώς δεν θα μπορούσε να μετατραπεί σε σημερινό εχθρό. Ας πρόσεχε λοιπόν και ο Γιώργος όταν δεχόταν το χρίσμα και όταν ξέθαβε από την πυραμίδα του κόμματος τις γνωστές μούμιες.

Του Χάρη Βλαβιανού από "ΤΑ ΝΕΑ" 21/9/2007