Κατά τη δική μου, αφελή πάντα, γνώμη η κ. Γιαννάκου πλήρωσε την άρνησή της να αποσύρει και να κάψει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη και κρισιμότερη αιτία της αποτυχία της. Στο συγκεκριμένο ζήτημα έδειξε γενναιότητα και ήθος. Νομιμοποίησε τους ιστορικούς και την επιστήμη της Ιστορίας, απέναντι σ' όσους θεωρουσαν πως η μυθολογία των γιαγιάδων είναι η μόνη εγκεκριμένη άποψη για τις περιπέτειες του τόπου μας, τη μνήμη και την αυτογνωσία, τη δική μας και των παιδιών μας.
..........................................................................................................................................................................
Όπως, υπενθυμίζω ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις στον συντηρητικό χώρο που δεν πήγε να υπογράψει υπέρ της αναγραφής του Χ.Ο. στις ταυτότητες, εκείνες τις μακρινές μέρες του χριστοδουλικού "ανένδοτου". Εντάξει, δεν ξεχνώ την εκπαιδευτική της "μεταρρύθμιση", τα παιδιά και τους δασκάλους στους δρόμους, τα πολλά όχι, τις αστοχίες και τα πείσματα. Αλλά όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν στον κάμπο των πολιτικών συγκρούσεων, εδώ η αριστερά και ο ΣΥΝ ειδικότερα ήταν στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης. Ταυτόχρονα αποδείχθηκε όμως πως η κουλτούρα του διαλόγου είναι μακρινός ακόμα τόπος για τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αλλά ας παραλείψω αυτό το κομμάτι, μην κακοκαρδίσω τους σίγουρους ως προς την αγωνιστικότητά τους συντρόφους.
..........................................................................................................................................................................
Γι' αυτό, όχι ως συνηγορία και ούτε πολύ περισσότερο σαν παρηγοριά, υποστηρίζω πως η απουσία της κ. Γιαννάκου από την κεντρική πολιτική σκηνή είναι μια απώλεια. Η αριστερά που συγκρούστηκε μαζί της πιο σκληρά από κάθε άλλο υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησης, με εξαίρεση της βυρωνικές αμπελοφιλοσοφίες, πρέπει να αναγνωρίσει πως η πρώην υπουργός στάθηκε απέναντι στον σκοταδισμό. Και στις μέρες που έρχονται εδώ θα είμαστε να δούμε αν υπάρχουν πολλοί που υποστήριξαν με τόσο θάρρος την Ευρώπη της επιστήμης και του ορθού λόγου, απέναντι στην επαρχία των ημιμαθών και των φοβισμένων. Γιατί, ας μην το κρύβουμε, είμαστε εγγόνια και δισέγγονα του μουστακαλή πατερούλη που τους ξεπάστρευε όλους γιατί ήθελε τα πάντα καθαρά και ξάστερα, αλλά κάτι έχουμε πάρει και από τους άλλους, τον Αντόνιο και την Ρόζα που μας είπαν πως η αλήθεια και το δίκιο δεν είναι προνόμιο, ούτε δικαίωμα, είναι προϊόν απόδειξης.
Αποσπάσματα από άρθρο του Γιώργου ΜΠΡΑΜΟΥ στην ΑΥΓΗ 22/9/2007
Σχόλιο: Ώριμες σκέψεις, με αντικειμενικότητα και χωρίς φανατισμό.
1 σχόλιο:
μπα δε νομιζω οτι πληρωσε το βιβλιο της ιστοριας
εγω τη μαυρισα (ενω την ειχα ψηφισει στις προηγουμενες εκλογες) εξαιτιας της υποκρισιας της που φροντιζε να την κρυβει πισω απο το και καλα αλαζονικο της υφος (προφανης αμυντικος ψυχολογικος της μηχανισμος)
π.χ. δεν πεταξε η κ.Γιαννακου την αξιοκρατια απο το παραθυρο δινοντας προβαδισμα στους εκπαιδευτικους απο την λιστα αναμονης εναντι εκεινων που περασαν στις γραπτες εξετασεις του ΑΣΕΠ? κι αυτο για να τα εχει καλα με τους συνδικαλιστες και να μην την πιεζουν?
κι αυτο ειναι ενα τυχαιο παραδειγμα απο τα πολλα - για ποσο ανοητους μας περνανε αραγε?
πιστευουν αραγε πως μπορουν να κρυψουν πισω απο το βιβλιο της ιστοριας την μικροτητα τους? οτι και καλα επεσαν θυματα του σκοταδισμου της ελληνικης κοινωνιας ενω στην πραγματικοτητα τους απελυσε ο ελληνικος λαος ως ιδιοτελεις και μικροψυχους υποκριτακους...?
ο βασιλιας ειναι γυμνος κυριοι
Δημοσίευση σχολίου