24 Οκτ 2011

Γιατί μαύρα περιβραχιόνια; των Ρόδω Πυροβολάκη και Θεοδοσίου Φίλιππα


Γιατί μαύρα περιβραχιόνια;
Στο παρακάτω κείμενο διατυπώνουμε ελεύθερα την προσωπική μας αντίρρηση στην πρωτοβουλία του συνδικαλιστικού μας οργάνου να φορούν οι εκπαιδευτικοί μαύρο περιβραχιόνιο κατά τη διάρκεια της σχολικής παρέλασης και, περεταίρω, εκφράζουμε την εναντίωσή μας στην κατʼ εξακολούθηση πρόταξη οικονομικών επιχειρημάτων στο δημόσιο διάλογο.
«Ο θάνατος των ονείρων και η ουτοπία αποπροβληματοποιούν το μέλλον, εναποθέτοντάς το στην κυριαρχία της αγοράς», έγραψε ο επαναστάτης, ο Che Guevara της εκπαίδευσης, ο Paolo Freire, στα ύστατα γραπτά του (20041).
Ποιος πέθανε και αποφάσισε ο συνδικαλιστικός μας φορέας να φορέσουμε πένθος; Μήπως πέθανε το σχολείο, την ώρα που καλείται εκ νέου να αναλάβει τον ιστορικό του ρόλο να συσπειρώνει την κοινωνία, να αφυπνίζει τους πολίτες του μέλλοντος, να σχηματοποιεί το όραμα για ένα καλύτερο αύριο;
Η σημειολογία του μαύρου περιβραχιόνιου του πένθους ταυτίζεται με την ομολογία υπαναχώρησης, τακτική ασύμβατη με το ηθικό αξιακό μας σύστημα.
Πενθώντας αποδεχόμαστε τα συμπτώματα της κρίσης η οποία «θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία των υποκειμένων και συνεπάγεται την απώλεια ταυτότητας, την αποξένωση, την παραίτηση, την αποκινητροποίηση», σύμφωνα με τον J. Habermas; (19842).
Ως εκπαιδευτικοί, ψυχορραγούμε οικονομικά και ηθικά, μαζί με τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας. Ωστόσο, προτάσσοντας στην επιχειρηματολογία του κλάδου μας την οικονομική δυσπραγία, την έλλειψη βιβλίων και όλες τις υπόλοιπες ανοιχτές πληγές του σχολικού οργανισμού, στην πραγματικότητα, παραδεχόμαστε την υποταγή μας στην εργαλειακή λογική και επιβεβαιώνουμε την πλήρη υπαγωγή του σχολείου στους ποσοτικούς όρους της διαπλοκής οικονομίας και πολιτικής.

Δεν έχει δικαίωμα να πεθάνει το σχολείο στην πιο δύσκολή συγκυρία. Δεν έχουν δικαίωμα οι εκπαιδευτικοί να το πεθάνουν και να θρηνούν. Έχει δέσμευση το σχολείο απέναντι στην ιστορία, έχει χρέος απέναντι στην κοινωνία του παρόντος και του μέλλοντος.
Το σχολείο, κι αν δεν διαθέτει τους οικονομικούς πόρους, έχει κεφάλαια. Έχει πολύτιμες εισροές, τις ανθρώπινες ψυχές, τα νεανικά όνειρα και ενθουσιασμό, τη νεανική αμφισβήτηση και ορμή. Μετρά κι άλλους θησαυρούς: τη γνώση, το λόγο, την εμπειρία των εκπαιδευτικών. Με υπερηφάνεια απαριθμώντας τα υπάρχοντά μας αυτά, αντιστεκόμαστε στη ντετερμινιστική άποψη της ουτοπίας του αγώνα ενάντια στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, έχοντας πίστη ότι οι θησαυροί του σχολείου αποτελούν υλικά ικανά για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου.
Υπολογίζοντας τη δυναμική του σχολείου ανώτερη των οικονομικών πόρων, νοιώθουμε ταπείνωση όταν προβάλλονται επιχειρήματα με ποσοτικούς , χρηματικούς όρους, από τους συνδικαλιστικούς μας φορείς. Ακόμη κι αν στη δυναμική αυτήν καταφέρονται πλήγματα από την κεντρική πολιτική εξουσία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η ανθρώπινη δυναμική του σχολείου επιμένει, και εμείς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να την αναδεικνύουμε, να την υπερασπιζόμαστε, να την προωθούμε κι όχι να την κηδεύουμε.
Στην παρέλαση, στην τάξη, στο διάλειμμα, εν τέλει, οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι, να ορθώσουμε ανάστημα, να αρθρώσουμε λόγο, να βηματοδοτήσουμε την ελπίδα κι όχι το θρήνο.


Ρόδω Πυροβολάκη  ΠΕ06 Αγγλικών
Θεοδόσιος Φίλιππας ΠΕ03 Μαθηματικός


1Freire, P. (2004). Pedagogy of Indignation. Boulder, Cοlorado: Paradigm Publishers.
2Habermas, J. (1984). Reason and the Rationalization of Society, τόμος 1 από το The Theory of Communicative Action, αγγλική μετάφραση: Thomas McCarthy. Boston: Beacon Press (πρώτη έκδοση στα Γερμανικά, 1981).

22 Οκτ 2011

Κύμα φυγής και κίνημα μείωσης διδάκτρων σε ιδιωτικά σχολεία



Κύμα φυγής μαθητών από τα ιδιωτικά σχολεία καταγράφεται εφέτος σε ποσοστό 15%, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ο αριθμός των μαθητών που «μετακομίζουν» σε θρανία δημόσιων σχολείων φθάνει έως και το 50%, σύμφωνα με την Καθημερινή της Κυριακής.
Παράλληλα, το ποσοστό των μη καταβληθέντων διδάκτρων έχει αυξηθεί περίπου κατά 30% σε σχέση με πέρυσι, ενώ σε ορισμένα σχολεία γονείς, αδυνατώντας να φανούν συνεπείς, ζητούν από τους ιδιοκτήτες «μείωση διδάκτρων λόγω κρίσης».
Πλήγμα έχει δεχθεί και το καθεστώς των ιδιαίτερων μαθημάτων παρότι οι καθηγητές μείωσαν τις απαιτήσεις στις αμοιβές, ενώ ενισχύθηκαν τα οργανωμένα, πολυμελή φροντιστήρια. 
Πάντως, εξαίρεση στη γενική εικόνα αποτελούν εκείνα τα σχολεία που ακολουθούν ξένο αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών - σε αυτά φοιτούν και παιδιά αλλοδαπών που ζουν στην Ελλάδα.

16 Οκτ 2011

Να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, ζωντανά


...Έχουμε χίλιους λόγους να είμαστε εξοργισμένοι με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το χάλι. Και χίλιους τρόπους να αντιδράσουμε. Το κατειλημμένο, βανδαλισμένο σχολείο όμως δεν συνιστά λυσιτελή διαμαρτυρία. Απλώς ρημάζουμε ένα κύτταρο του κοινού μας σώματος πολύτιμο, ανεξαγόραστο. Κανείς πολιτικός δεν θα ιδρώσει, θα αφήσουν τα σχολεία να βουλιάξουν, όπως τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής και απεξάρτησης, όπως τόσα άλλα πράγματα. Το κράτος που ξέραμε, ως δοχείο παραπόνων, απλώς δεν υπάρχει πια. Εσβησε. Το δημοκρατικό κράτος και τον δημόσιο χώρο οφείλουμε τώρα να τα υπερασπιστούμε εμείς, οι πολίτες, συντεταγμένα, δημοκρατικά. Κάθε κυψέλη του δημόσιου βίου πρέπει να μείνει ζωντανή και λειτουργική. Το σχολείο είναι από τις πολυτιμότερες. Αυτό το δημόσιο σχολείο, που απαξιώθηκε και συκοφαντήθηκε και παραμελήθηκε, με ευθύνη συχνά και των δασκάλων και των γονιών, το σχολείο που μισήθηκε από τα παιδιά σαν κάτεργο και διάδρομος προς ΑΕΙ, αυτό το σχολείο πρέπει να το φυλάξουμε σαν τη φωτιά του Προμηθέα.
Να κάνουν κοπάνα τα παιδιά. Να περάσουν τις μυητήριες τελετές τους οι έφηβοι. Αλλά στην παρούσα στενωπό, τούτο τον σκληρό χειμώνα του 2011-12, ας σταθούμε πλάι τους, γονείς και δάσκαλοι, για να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοιχτά, ζωντανά, δημιουργικά, παιγνιώδη, εκκολαπτήρια για τη νέα Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/10/2011, Απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη

8 Οκτ 2011

Επιδόματα θέσεων ευθύνης

Ως γνωστό, η εκπαιδευτική ιεραρχία έχει δύο σκέλη. Το ένα αποτελούν τα όργανα διοίκησης και το άλλο τα όργανα της επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης. Στο πρόσωπο του Διευθυντή του σχολείου συντελείται η τομή των δύο αυτών κλάδων, αφού αυτός στο σχολείο του είναι συγχρόνως και διοικητικός αλλά και επιστημονικός-παιδαγωγικός προϊστάμενος. Κατά συνέπεια αποτελεί τον πολυτιμότερο κρίκο της εκπαιδευτικής ιεραρχίας.
Μετά δε και την κατάργηση των Γραφείων εκπαίδευσης, αυξάνονται τα καθήκοντά του και μεγαλώνουν οι ευθύνες του.
Ο Διευθυντής του σχολείου δεν έχει να διοικήσει μόνο κάποιους υπαλλήλους, αλλά βρίσκεται καθημερινά σε στενή σχέση με μαθητές και γονείς. Καλείται διαρκώς να επιλύει  προβλήματα και να εξισορροπεί καταστάσεις.
Επομένως, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία, σύμφωνα με το νέο «ενιαίο» μισθολόγιο, ως «Τμηματάρχης» με επίδομα 250 € μεικτά. 
Όταν η οροφή των επιδομάτων θέσεων ευθύνης είναι 900 €, γιατί ο Διευθυντής του Σχολείου ο οποίος βρίσκεται στον πυρήνα της εκπαιδευτικής διαδικασίας απαξιώνεται με τέτοιο τρόπο;

Μήπως χάθηκε το μέτρο στην μεταθανάτια λατρεία του Steve Jobs;


Το κλάμα και ο οδυρμός για τον πρόσφατο θάνατο του Steve Jobs, αρχίζει να προσλαμβάνει θρησκευτικές διαστάσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Καιρός να χαλαρώσουμε λίγο, γράφει στο Gawker ο Hamilton Nolan, συστήνοντας ψυχραιμία.
Σίγουρα, λέει, ο θάνατος του γκουρού της πληροφορικής αποτελεί σκληρό πλήγμα για την οικογένεια και τους φίλους που άφησε πίσω του ο Jobs, αλλά ως εκεί.
Το να υπάρχουν άνθρωποι, που δηλώνουν ότι δεν μπορούν να σταματήσουν το κλάμα, είναι μάλλον υπερβολή, αν όχι κάτι άλλο…
Ο Jobs ήταν πολύ καλός σε αυτό που έκανε. Δεν χρειάζεται να προσβάλουμε άλλο τη μνήμη του.
Έφτιαχνε καλούς υπολογιστές, καλά τηλέφωνα, και καλές συσκευές αναπαραγωγής μουσικής. Επίσης, ήξερε πολύ καλά, πώς να τα πουλάει. Για αυτό και έγινε υπερβολικά πλούσιος.
Έδωσε τη δυνατότητα σε μια ολόκληρη γενιά φετιχιστών της τεχνολογίας, να κυκλοφορούν με περίεργα, πρωτοπόρα, και πανάκριβα γκάτζετς.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν μείωσε την φτώχεια, ούτε εφηύρε τεχνολογία που θα έσωζε ζωές, που θα τερμάτιζε τον πόλεμο, που θα θεράπευε την ασθένεια, που θα καταργούσε την μοναξιά…
Και βέβαια, δεν χρειάζονταν να έκανε κάτι τέτοιο. Ελάχιστοι συνάνθρωποί μας το κάνουν.
Όμως, επίσης δεν χρειάζεται και αυτή, η εκτός κάθε μέτρου, μεταθανάτια λατρεία του.
Πρόσφατα, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Jobs, πέθανε και  ο Αμερικανός αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πάστορας Fred Shuttlesworth. Και όμως, σχεδόν κανένας δεν τον θρήνησε. Τουλάχιστον στον βαθμό που θρηνήθηκε ο  Jobs.
«Όταν αρχίζουμε να θρηνούμε και να λατρεύουμε ως είδωλα κάποιους πετυχημένους τεχνοκράτες, μειώνουμε το νόημα της ζωής όλων όσων θυσίασαν κάτι πολύτιμο για τον συνάνθρωπό τους…», καταλήγει ο Nolan. (Σ.Σ.-Και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. S.A.)
Gawker

6 Οκτ 2011

Στιβ Τζομπς(1955-2011): Ο άνθρωπος που άλλαξε την τεχνολογία

Πέθανε σε ηλικία 56 ετών ο συνιδρυτής και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Apple Στιβ Τζομπς. Εμβληματική προσωπικότητα της Silicon Valley, ο Στιβ Τζομπς υπήρξε ο εμπνευστής των υπολογιστών Macintosh, του iPod, του iphone και του iPad, φέρνοντας επανάσταση στο χώρο της υψηλής τεχνολογίας.
Απόσπασμα από ομιλία του:
«Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε.
Οπως όλα τα «θέματα της καρδιάς», όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι «αυτό είναι». Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Ετσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το «κάτι» που θα ξέρετε ότι είναι το «δικό σας». Μην επαναπαυτείτε.» 

Steve Jobs

4 Οκτ 2011

Κον-Μπεντίτ: «Άρση» του τραπεζικού απορρήτου των Ελλήνων στο εξωτερικό


«Αυτό που ζητάτε από την Ελλάδα να πραγματοποιήσει, να μειώσει το έλλειμμά της από 10% στο 6% μέσα σε ένα χρόνο είναι αδύνατο υλοποιηθεί ακόμα και για μια χώρα σαν τη Γερμανία» υποστηρίζει ο επικεφαλής της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ.
Σε συνέντευξή του στη δημόσια Αυστριακή Ραδιοφωνία ζήτησε την άρση του τραπεζικού απορρήτου στην Ευρώπη, για να μπορέσουν να επισημανθούν «τα 200 έως 300 δισεκατομμύρια ευρώ που υπολογίζεται ότι έχουν φυγαδευτεί από Έλληνες στο εξωτερικό» με στόχο την πάταξη της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα. Επίσης, κατά την άποψή του, θα πρέπει να υπάρξει μια μείωση της εξάρτησης των ενεργειακών αναγκών της Ελλάδας, που, σε ποσοστό 80%, καλύπτονται με εισαγωγές πετρελαίου, κάτι που θα πρέπει να μειωθεί μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον κατά το ήμισυ και να υπάρξει επιπλέον εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας. Ο κ. Κον-Μπεντίτ τόνισε ότι οι διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα θα πρέπει να είναι ρεαλιστικές ώστε οι μεταρρυθμίσεις να είναι αποδεκτές από την κοινωνία και θα πρέπει να αλλάξουν πολλά, όπως οι τεράστιες αμυντικές δαπάνες για τις οποίες η Ελλάδα ξοδεύει το 4% του ΑΕΠ, τη στιγμή που στη Γερμανία το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 2%. 

Πηγή: kathimerini.gr 

2 Οκτ 2011

Ανοιχτά σχολεία, η μόνη μας άμυνα



Tης Mαρίας Kατσουνάκη

Τις τελευταίες ημέρες φεύγει από το σχολείο στη μία το πρωί. Στις 5 τον διαδέχεται μια άλλη συνάδελφός του. Καθηγητές και οι δύο μέσης εκπαίδευσης, με πριονισμένους μισθούς, σε κεντρικό γυμνάσιο της Αθήνας. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να «περιφρουρήσουν» το κτίριο, κρατώντας το μακριά από τους επίδοξους καταληψίες. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο χθες το πρωί και ήταν ανήσυχος και θυμωμένος: «Δεν είναι κίνημα οι καταλήψεις, αλλά μηχανισμός. Είναι ένα πολιτικό σχέδιο μεγάλης ανευθυνότητας το οποίο ανοίγει τον δρόμο στους μπαχαλάκηδες. Υπάρχουν σχολεία που έχουν υποστεί πολύ σοβαρές ζημιές σε εργαστήρια, εξοπλισμούς για το μάθημα της πληροφορικής κ.ο.κ. Μπορούμε να μιλήσουμε για παιδιά αποκλεισμένα από την εκπαιδευτική διαδικασία, περιθωριοποιημένα, αλλά είναι ένα κεφάλαιο η κοινωνιολογία του αποκλεισμού και ένα δεύτερο κεφάλαιο η πράξη καταστροφής. Θεωρώ πολύ σωστή κίνηση την παρέμβαση του εισαγγελέα γιατί το κράτος οφείλει να αναλάβει τον ρόλο τον οποίο είχε αποποιηθεί επί χρόνια. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται καταλήψεις τέτοιας έκτασης και στο παρελθόν έχουν υπάρξει βανδαλισμοί πιο σοβαροί. Ομως η σημερινή συγκυρία είναι πολύ κρίσιμη και πρέπει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει ασκώ πολιτική σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταρρέει. Το σχολείο αυτήν την εποχή θα έπρεπε να είναι χώρος κοινωνικής αλληλεγγύης. Να συνεργάζονται γονείς, καθηγητές, φορείς, μαθητές για την καλύτερη, με όλες τις προφανείς δυσκολίες, λειτουργία του. Κι όχι να μετρούν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις την επιρροή και μαζικότητά τους. Ναι, το σημερινό δημόσιο σχολείο δεν είναι ελκυστικό και εύκολα μπορεί κανείς να το στοχοποιήσει. Ομως με αυτόν τον τρόπο συναινούν στη χαριστική βολή».
Ακουσα τον ήχο από το κουδούνι, τις φωνές των μαθητών να πυκνώνουν και σφίχτηκε το στομάχι μου. Αυτό ήταν ένα ανοιχτό σχολείο. Με προσωπικό κόστος, κόπο και προσπάθεια («πρωταρχική φροντίδα είναι να πείσεις τα παιδιά και γι’ αυτό χρειάζονται πολλές ώρες και ημέρες σε όλη τη διάρκεια του χρόνου», όπως λέει ο συνομιλητής μου) είχε αντισταθεί στο «κύμα των καταλήψεων». Δεν είναι το μόνο, ούτε οι δύο καθηγητές μοναδικές περιπτώσεις.
Ούτε τα «ανοιχτά σχολεία» είναι κίνημα. Είναι ανάγκη, αντίσταση στη χρεοκοπημένη πολιτική κομμάτων και κυβερνώντων. Μόνο το «ανοιχτό σχολείο» δεν εξυπηρετεί ιδιοτέλειες, δεν υπόκειται σε διατεταγμένη καταγγελτική υπηρεσία. Είναι ο μόνος ισχυρός μηχανισμός άμυνας απέναντι σε όσους αγωνίζονται να κρύψουν την έχθρα τους για μια κοινωνία που τους γυρνάει όλο και περισσότερο την πλάτη.

ΠΗΓΗ:Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  02-10-2011
 

Free Visitor Counters
Vitamin Shoppe Coupon Codes