31 Αυγ 2010

Ανορθολογική αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού



Κατά 7.847 αυξήθηκαν πέρυσι σε σχέση με το σχολικό έτος 2008-2009 οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί στα ελληνικά σχολεία. Και όμως, ακόμη παρουσιάζονται ελλείψεις εκπαιδευτικών, κάτι που υποδηλώνει την ανορθολογική αξιοποίηση του προσωπικού. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, βάσει των οποίων το 2009-2010 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση υπηρετούσαν 77.756 εκπαιδευτικοί από 75.599 το 2008-2009 (αύξηση 2,3%). Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πέρυσι οι καθηγητές αυξήθηκαν σε 88.455 από 82.765 (+6,9%).
Από την άλλη όμως, η αύξηση του μαθητικού πληθυσμού ήταν μικρότερη. Συνολικά, στα ελληνικά σχολεία το 2009-2010 φοίτησαν 1.486.264 μαθητές από 1.480.588 το 2008-2009. Μάλιστα, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι μαθητές μειώθηκαν πέρυσι (384.516 από 385.536) ενώ αυξήθηκαν στη δευτεροβάθμια (331.518 από 328.080), λόγω των παιδιών μεταναστών που συνεχίζουν στο γενικό λύκειο (+3% αυξήθηκαν οι μαθητές) και τα επαγγελματικά λύκεια (+5,3% η αύξηση των μαθητών τους).

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ, 31/08/2010

30 Αυγ 2010

Inception: Σκέψη για τις μάζες…

To Inception, που από την Τετάρτη προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο απόλυτος μεταμοντέρνος δημιουργός της τελευταίας δεκαετίας, ο βρετανός Κρίστοφερ Νόλαν (Prestige, Memento, Σκοτεινός Ιππότης). Σύμφωνα με τη βαθμολογία εκατομμυρίων κινηματογραφόφιλων στην ψηφιακή βάση δεδομένων του imdb (που σίγουρα είναι πιο αντιπροσωπευτική από οποιαδήποτε λίστα επαγγελματιών κινηματογραφικών κριτικών), το Ιnception ανακηρύσσεται η τέταρτη καλύτερη ταινία όλων των εποχών μετά τους δύο «Νονούς» του Φράνσις Φορντ Κόπολα και το Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (που είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Στίβεν Κινγκ). Η ταινία αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς. Ο Κρίστοφερ Νόλαν χαρακτηρίζεται πλέον ως ο διάδοχος του Χίτσκοκ και του Κιούμπρικ. Είναι όμως όντως η ταινία τόσο καλή ή αποτελεί άλλη μια εντυπωσιακή φούσκα όπως το Avatar ή το Dark Knight;
Η λέξη inception σημαίνει έναρξη, η αρχή ενός γεγονότος. O κεντρικός ήρωας  της ταινίας, ο Ντομ Κομπ, που τον υποδύεται ο Λεονάρντο ντι Κάπριο (σε ένα ρόλο που θυμίζει πολύ έντονα την προηγούμενη ταινία του Το νησί των καταραμένων), είναι ένας «κλέφτης ιδεών» και εργάζεται στον τομέα της βιομηχανικής κατασκοπίας. Ο Κομπ έχει τη σπάνια ικανότητα να εισβάλλει στις πιο προσωπικές στιγμές των άλλων μέσα από τα όνειρά τους και να τους κλέβει τις ιδέες ώστε να τις πουλήσει μετά στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Ωστόσο, ο ήρωας έχει και ένα σκοτεινό παρελθόν, εξαιτίας του οποίου του απαγορεύεται η είσοδος στις ΗΠΑ. Για να μπορέσει να «κερδίσει πάλι τη ζωή του» και να επιστρέψει στην οικογένειά του ο «κλέφτης ονείρων» καλείται να πραγματοποιήσει το ακατόρθωτο. Αντί να κλέψει μια ιδέα, πρέπει να «εμφυτεύσει» μια νέα ιδέα στο μυαλό του θύματος. Αυτό όμως που δεν ξέρει είναι ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια ομάδα αδίστακτων αντιπάλων οι οποίοι περιμένουν την κάθε του κίνηση.
Ενας σωστός όρος για να χαρακτηρίσει κανείς την ταινία είναι «σκεπτόμενη ταινία δράσης». Η ταινία είναι δομημένη με έξυπνο τρόπο καθώς ο θεατής καλείται να λύσει ορισμένα παζλ και να συνδέσει στοιχεία ώστε να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει. Το πρώτο μισάωρο είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό μέρος της ταινίας, καθώς ο θεατής νιώθει αρκετά πελαγωμένος. Στη συνέχεια, ο σκηνοθέτης προσφέρει διάφορα επεξηγηματικά «διαλείμματα» όπου αρκετά από τα «σκοτεινά» σημεία φωτίζονται αφήνοντας ωστόσο στον θεατή και κάποια «δουλειά» αποδόμησης για τα σπίτι. Χαρακτηριστικό της επιτυχίας της ταινίας είναι ότι πολλοί θεατές χρειάστηκε να την παρακολουθήσουν δεύτερη ή και τρίτη φορά ώστε να καταφέρουν τελικά να ενώσουν όλα τα κομμάτια του παζλ.
Η ταινία είναι δομημένη με έναν τρόπο που είναι αδύνατον να αντιληφθείς αν τα ορατά σεναριακά κενά αποτελούν όντως σεναριακή αδυναμία ή συγκροτούν ακόμα έναν –αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο- γρίφο και επομένως αποτελούν μέρος του μυστηρίου.
Η ταινία είναι και καλή και πρωτότυπη. Τα καλύτερα σημεία της, ωστόσο, θυμίζουν υπερβολικά αντίστοιχες σκηνές από τον Ορφέα του Ζαν Κοκτό ή την Οδύσσεια του Διαστήματος του Στάνλει Κιούμπρικ ή ακόμα και την τηλεοπτική σειρά Lost ενώ τα «πρωτότυπα» σημεία ξεχωρίζουν περισσότερο για τα υπέροχα οπτικά εφέ. Τπ πιο αδύναμο σημείο της είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων, που όμως υποτίθεται ότι επιδιώκει «να μας δώσει την ευκαιρία να εστιάσουμε στην ιστορία και όχι στα πρόσωπα». Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά αλλά δεν ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους: «είναι όλα ένα όνειρο;», «μήπως ο πρωταγωνιστής είναι νεκρός και δεν το ξέρει;» Η ταινία, παρά το ονειρικό σενάριο, τα όνειρα μέσα στα όνειρα και τις κλινικές ψυχολογικές αναλύσεις, παραμένει ένα προϊόν μαζικής κατανάλωσης χωρίς τις καλλιτεχνικές ή σουρεαλιστικές αξιώσεις ταινιών όπως το Mulholland Drive ή ακόμα και η Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστη και όντως αναγκάζει τον θεατή να σκεφτεί και να προβληματιστεί, αλλά όχι για τίποτα που έχει σημασία: απλώς για μια σειρά από γρίφους που δεν ακονίζουν τη σκέψη περισσότερο από ένα Sudoku.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ,  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΡΙΝ", 29-08-2010

26 Αυγ 2010

Έξω οι βάσεις...

Eσπευσαν σε αφορισμούς ειδήμονες και μη για τη χαμηλή βαθμολογία με την οποία πολλοί υποψήφιοι εισήλθαν στις ανώτατες σχολές... Είναι ίσως θλιβερό να γράφεις για 2 και να μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο, αλλά πιο θλιβερό είναι να υπάρχουν τόσοι πολλοί μαθητές που γράφουν για 2... ΟΙ πανεπιστημιακοί δάσκαλοι έχουν να αναφέρουν άπειρες περιπτώσεις παιδιών που μπήκαν με 18 και 19, αλλά η απόδοσή τους στο Πανεπιστήμιο είναι άκρως απογοητευτική και η συνολική τους κατάρτιση δραματικά ελλιπής. Προς τι λοιπόν αυτή η επιπόλαιη και ενίοτε αφελής προσέγγιση με γνώμονα τα νούμερα και μόνο, λες και τα νούμερα είναι στεγνά λογιστικά μεγέθη και όχι μυαλά που τα στέγνωσε η παπαγαλία και άρα η έλλειψη κριτικής σκέψης... Σε ένα τόσο κακό σχολείο όπως είναι τα τελευταία πολλά χρόνια το δημόσιο σχολείο, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ευνουχίζει τη σκέψη και καταργεί την πραγματική Παιδεία τι ακριβώς υποδηλώνει αλήθεια μια τυπική βαθμολογία; Ποιος βεβαιώνει ότι τα παιδιά που γράφουν για 2 αξίζουν για 2 και τα παιδιά που έγραψαν 19 αξίζουν για 19; Αλλά και να το αξίζουν τι σημαίνει;;; Τι προσδιορίζουν τελικά οι βάσεις και προς τι η διαμάχη για τη βάση του 10;
Για τα παιδιά που ονειρεύονται και μετά απογοητεύονται το μέλλον είναι υποθηκευμένο από το παρόν τους ... Από τις στρεβλώσεις και τη στασιμότητα, από την απραξία και την απαξίωση, από τη στειρότητα και την ένδεια ιδεών και αναζητήσεων... Τα πάνσοφα ΜΜΕ όμως επιμένουν σε απωθητικά στερεότυπα δράσεων και συμπεριφορών και σε αυθαίρετες ταξινομήσεις μέτριων, άριστων και άχρηστων… Και το κοινωνικό πρότυπο επιμένει σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς με λανθάνοντα ρατσισμό… Η Άρια φυλή των δικηγόρων ή των γιατρών ή των μηχανικών και οι πληβείοι της ιχθυοκαλλιέργειας… Λες και όποιος έχει μεράκι με την ιχθυοκαλλιέργεια είναι κατώτερος από έναν τσαρλατάνο γιατρό η έναν απαίδευτο νομικό…
Τι είναι επιτυχία λοιπόν και τι αποτυχία σε ένα σύστημα καθολικά στρεβλό; Γιατί χρειάζονται οι βάσεις τελικώς; Γιατί δεν έχουν όλοι δικαίωμα να συνεχίσουν στην εκπαίδευση και όποιος είναι άξιος να το αποδεικνύει στην πορεία;
Εκτός και αν η μονοπώληση της συζήτησης για τις βάσεις γίνεται σκοπίμως για να μη σκύψει κανείς στα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης και της αξιολόγησης. Για το πώς θα εξαλειφθούν οι αδικίες που δημιουργεί το σημερινό σύστημα τελικής αξιολόγησης ή για το πώς θα διαμορφωθούν κριτήρια έγκυρα και αξιόπιστα που θα αξιολογούν όλες τις διαφορετικές δεξιότητες των παιδιών. Αρκεί κάποιος να μπορεί να τις αντιληφθεί…


Συντάκτης: Κατερίνα Ακριβοπούλου
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ 26/08/2010
 

Free Visitor Counters
Vitamin Shoppe Coupon Codes