Οι εμπρηστές είμαστε εμείς

"Εδώ βρίσκεται το δυσκολότερο μέρος της πικρής αλήθειας. Το ερώτημα δεν είναι, όπως είπε κάποτε ο πρεσβύτερος Καραμανλής, «ποιός, επιτέλους, κυβερνά αυτόν τον τόπο;» αλλά, αντιθέτως, «ποιοί, επιτέλους, κυβερνώνται σ’ αυτόν τον τόπο;» και, εντέλει, «τι σόϊ τόπος είναι τούτος που οι άνθρωποί του δέχονται να κυβερνώνται έτσι;» Το πρόβλημα ενός κατά συρροήν εγκληματικού κρατικού μηχανισμού δεν ανήκει στο κράτος αλλά στη κοινωνία που το θεσμοθετεί, το υποστηρίζει, και του επιτρέπει να υφίσταται. Το κράτος υφίσταται για να υπηρετεί τους πολίτες, όχι για να τους εξυπηρετεί, όπως τόχουμε πάρει όλοι σχοινί κορδόνι. Δημοκρατία σημαίνει ότι το κράτος είναι ο ίδιος ο δήμος, και ως κυβέρνηση, ένα μέρος του δήμου προΐσταται για να υπηρετεί τον όλον του δήμου. Άρχων και αρχόμενος είναι ιδιότητες συνυφασμένες σε κάθε πολίτη, όπως μας κληροδότησε ο Αριστοτέλης, και όταν οι εκλεγμένοι άρχοντες ξεχνούν ότι είναι αρχόμενοι από τον δήμον εγκληματούν κατά του δήμου και υπόκεινται σε κυρώσεις.

Αλλά αυτό ισχύει αμφοτέρω. Οι αρχόμενοι δεν επιτρέπεται να ξεχνούν ότι είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για εκείνους που εξέλεξαν να τους κυβερνούν. Γιατί κι αυτοί τότε υπόκεινται σε κυρώσεις, φονικές στην προκειμένη περίπτωση. Και ως αρχόμενοι δεν σημαίνει ότι παραιτούνται της γενικής κυβερνητικής ευθύνης του τόπου τους. Κυβέρνηση δεν σημαίνει μονάχα κατέχω υπουργείο, αλλά δεν επιδιώκω προνόμια εναντίον της λοιπής κοινωνίας, δεν κλέβω το δημόσιο (δηλαδή, τον εαυτό μου), δεν χτίζω αυθαίρετα αλλά φυτεύω και προστατεύω δέντρα, δεν κάνω την χώρα μου τασάκι, δεν πετάω σκουπίδια όπου γουστάρω αλλά ξεμπροστιάζω ή νομικώς καταγγέλω εκείνον που το κάνει, κλπ."

Στάθης Γουργουρής , συγγραφέας και καθηγητής πανεπιστημίου.
ssg93@columbia.edu

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ 2/9/2007