Το ρέκβιεμ των δασών

"Παρακολουθώντας από την τηλεόραση όλα όσα εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, βιώνεις την εξής αμφιθυμία: παρ' όλο που έχεις την ανάγκη να ενημερωθείς, θέλεις και να την κλείσεις. Όπως κάθε σοβαρή είδηση, έτσι και αυτό το αποτρόπαιο γεγονός για τη φύση, τη ζωή των συνανθρώπων μας αλλά και τη δική μας, κατάντησε μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες αφορμή για να προβληθούν η ασχετοσύνη κάποιων, οι κομπασμοί κάποιων άλλων και η δίψα των περισσότερων ιδιωτικών καναλιών για υψηλή τηλεθέαση. Έχουμε σχολιάσει ξανά από αυτήν εδώ τη στήλη το θεατρινισμό κάποιων τηλεδημοσιογράφων-παρουσιαστών και την κίβδηλη προσποίησή τους ότι συμπάσχουν, ότι νιώθουν τον απλό πολίτη, καθισμένοι αναπαυτικά στις πανάκριβες πολυθρόνες τους. Ο λαϊκισμός ήταν και είναι συνώνυμος με την πολιτική εξουσία, είναι όμως συχνά απαραίτητο συνοδευτικό και της τέταρτης εξουσίας."
...........................................................................................................................................................................
"Την περασμένη Κυριακή, ίσως τη χειρότερη μέρα αυτού του οδυνηρού καλοκαιριού, η ΝΕΤ αργά πρόβαλε το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», ένα φιλμ που προκαλεί θλίψη, σκιαγραφώντας την κατεσταλμένη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται υπό την επήρεια των ναρκωτικών. Μέσα από την περιγραφή του εθισμού των ανθρώπων στις ναρκωτικές ουσίες αλλά και στη δύναμη της τηλεόρασης, εγώ αισθάνθηκα το ίδιο αδύναμη και το ίδιο εξαρτημένη. Διότι, όταν είσαι εγκλωβισμένος -είτε πυρκαγιές είναι αυτές είτε χάνεσαι στη δίνη ενός εθισμού είτε είσαι στο ίδιο πολιτικό αδιέξοδο εδώ και τριάντα χρόνια-, η αίσθηση είναι ίδια. Βρίσκεσαι μέσα σε μια κατάσταση, αντιλαμβάνεσαι τη φρίκη της, αισθάνεσαι εξαπατημένος, μόνος, αβοήθητος και λύση δεν βλέπεις πουθενά. Στην περίπτωση των ναρκωτικών την παγίδα τη στήνεις εσύ στον εαυτό σου, στην περίπτωση του πολιτικού αδιεξόδου της χώρας μας την παγίδα μάς την έστησαν αργά αλλά σταθερά δυο-τρεις μεγάλες πολιτικές οικογένειες και εμείς αφεθήκαμε συνειδητά ή ασυνείδητα στο έλεος της κυριαρχίας τους. Η δημοκρατία είναι κάλπικη και οι εκλογές αδιέξοδες. Ακόμα και η επιλογή του λευκού μοιάζει άτοπη και ανίσχυρη. Και εμείς μαζί του."

Αποσπάσματα από άρθρο της Μαρίας-Ελένης Σπυροπούλου στην εφημερίδα CITY PRESS (31/8/2007)